The bigger me

Ik zat met Smile (het hier gebruikte stempel) in m'n handen en dacht; 'Zal ik hem wel weer gebruiken?' Maar ik vind het zo'n leuk stempel, dat kereltje met zijn ' Sorry, foutje' lachje. En toen ik er aan dacht hoe vaak ik vroeger als kind zelf met eenzelfde grijns voor m'n ouders stond...
Op dat soort momenten voelde ik me vaak miskend. Het was immers heus niet de bedoeling dat, ik noem maar een moment, de stroom in huis uitviel en, naar later bleek, de gehele bedrading opnieuw moest worden aangelegd. Ik wilde alleen maar mijn ouders verrassen met een nieuwe, zelfgemaakte koffiezetapparaat! Mijn ware ik, dat wist ik zeker, was veel liever, sterker, slimmer en noem maar op. Het kwam er alleen nooit uit...
Ben ik nu ik ouder geworden ben ook wijzer geworden? Neen! Nog steeds gebeuren er af en toe rare, onvoorziene dingen, die ik natuurlijk zo nooit bedoeld had... voorzichtiger ben ik wel geworden... :-))

Ik heb bij deze kaart eerst 'Smile' 250% vergroot gekopieerd op chromolux papier. Even laten drogen en dan de inkt wegpoetsen. Helemaal weg krijg je het niet, maar dat is juist de bedoeling. Daarna heb ik de achtergrond bewerkt met panpastel en flink opgepoetst. Er komt dan een prachtige, diepe glans over de kaart, die hier helaas niet zichtbaar is. Toen de originele 'Smile' gestempeld, ingekleurd (doe ik altijd gewoon met distress inkt), uitgeknipt en op de kaart geplaatst. Het tekstje heb ik zelf gekrabbeld. De kleuren van de bovenste foto komen aardig overeen met het 'echie', behalve dan de glans. De kleuren op de detailfoto kloppen dus niet.

Ik doe met deze kaart mee aan de  SD 56: Twin Images  challenge.